Las Wielkich Łowów

...
Kiedy tylko Silky się z nią zrównała, Wichura uśmiechnęła się trochę chytrze i wyrwała nieco do przodu, wyprzedzając przyjaciółkę może o pół długości ciała.
Nagłe pogorszenie pogody, jak sama nazwa wskazuje, również ją zaskoczyła, zwłaszcza, że mimo iż potrafiła w niewielkim stopniu przewidzieć pogodę, tego się nie spodziewała. Silny podmuch zimnego wiatru uderzył w nie, lecz wilczyca wydała się tym nie poruszona. Gorzej, że gałęzie drzew iglastych ponad nimi zaczęły trzeszczeć, z nieba zaczęły sypać niemal grudy śniegu, a temperatura spadła o kilka stopni, przynajmniej w odczuciu Wichury. Próbowała stłumić trochę wiatr, nie zatrzymując się ani na chwilę, jednak był on za silny. W takim wypadku skupiła się na tym, aby podmuchy wiatru ponosiły padające gałęzie z dala od nich. Wpadła na polanę razem z Silky, może trochę przed nią.
- No. Wydawało mi się, że zima jest ku końcowi, że zrobi się cieplej i w ogóle. -odpowiedziała, biorąc głęboki oddech i cicho się zaśmiała. - Haha! Nie mam pojęcia! Może był remis? A może ja cię trochę wyprzedziłam?

W tym ogólnym chaosie zauważyła, że mimo porywistego wiatru, podmuchy chociaż także je atakowały, porywały gałęzie z ich drogi, tak, że im nie zagrażały. Zaciekawiło ją to, jednak nie podejrzewała, że to sprawka jej przyjaciółki. Wpadła na polanę, chyba za Wichurą, lecz w śnieżycy, która nagle zapanowała nie była w stanie tego do końca stwierdzić. Usadziła zadek na śniegu, bo trzeba przyznać, że ten bieg z przeszkodami, z których jedną byłą pogoda, trochę ją zmęczył.
- Haha, przyjmuję. - również się zaśmiała Ponieważ to był koleżeński wyścig, jedynie na zasadzie przyjacielskiej rywalizacji, nie miała powodów, by kłócić się o wynik. - Kto nadąży za tą pogodą.- mruknęła i wzruszyła barkami. Póki biegła i spalała energię nie odczuwała w takim stopniu zimna. Jednak gdy usiadła niemal w bezruchu, nieco zmęczona, szybko zaczęła odczuwać lodowate igiełki zimna.

Usiadła na zimnym podłożu z wywieszonym jęzorem, musiała ochłonąć po biegu, jeszcze byłą rozgrzana ruchem. Pogoda najwyraźniej nie odpuszczała, wokół było biało od wirujących płatków śniegu.
- W porządku. - odpowiedziała. Ona również traktowała ich mały wyścig jako rywalizację czysto przyjacielską. Nieistotne było kto wygra, ale, że biegły razem i dość dobrze się bawiły mimo nieoczekiwanie niesprzyjającej im pogody. Ona dodała ich wyścigowi nawet smaczku, mimo, że mogła stanowić też niebezpieczeństwo. Dopiero teraz Wichura zaczęła odczuwać jak lodowate jest powietrze.
- Dokładnie. - odpowiedziała, jakby się na chwilę zamyślając. Ona najlepiej o tym wiedziała.

Było jej coraz zimniej, śnieg,zamiast ją otulić i ogrzać sprawiał, że było jej jeszcze zimniej. Mimo to nie chciało jej się ruszyć, ukryć przed pogodą, lub odejść w jakieś przytulniejsze miejsce. Mogła jeszcze przez chwilę ignorować odmarzający zadek. Każdy jej oddech zamieniał się w parę, w krótkim okresie czasu temperatura musiała sporo spaść.
- Chociaż miałam wrażenie, że ten wicher nam pomagał. Dął co prawda tak mocno, że drzewa trzeszczały i sypał się z nich gałęzie, a jednak o żadną się nie potknęłyśmy, zwiewał nam je z drogi. - powiedziała Silky to, o czym myślała przed chwilą.

Igiełki mrozu zaczęły się wczepiać w jej futro, lecz przez chwilę nie obchodziło jej to, patrzyła jak urzeczona w grube płatki śniegu padające z nieba. Dopiero słowa Silky przywróciły ją do rzeczywistości i zmieszała się. Przysunęła się ledwie odrobinę do wilczycy, nakrywając ogonem łapy.
-Hm. To nie do końca była sprawka wiatru. To znaczy to była sprawka wiatru, ale on był hm.. kontrolowany, używany we właściwy sposób, we właściwym celu. - odpowiedziała, spoglądając na Silky, a potem rozglądając się wokół na niezmierzoną, niczym nie zakłóconą biel.

Podążając za jej wzrokiem również zadarła łeb w górę, podziwiając szalony taniec płatków śniegu i na chwilę zapominając o zimnie. Rozdziawiła pysk w zachwycie nad tym spektaklem nieprzewidywalnej natury. Może jednak naturę da się przewidzieć, lub częściowo okiełznać?
Opuściła biały łeb przyglądając się przyjaciółce, która podejrzanie się zmieszała.
- Kontrolowany? Chyba nie rozumiem o czym mówisz. - wyraziła swoje obawy, zastanawiając się jakim cudem i w jaki sposób wiatr może być kontrolowany, używany w konkretnym celu i kto mógłby mieć taką kontrolę nad wiatrem. Wtedy ją olśniło (chyba), bo któż inny niż Wichura? Było to dla niej odkrycie niebagatelne.
- Czekaj.. Ty potrafisz kontrolować wiatr? Ale jak? - rozradowana swoim odkryciem miała tylko więcej pytań. Okazuje się bowiem, że tak naprawdę niewiele wie o krainie. Oczywiście zawsze chodziły jakieś pogłoski o niezwykłych umiejętnościach jednostek, albo członków watah, ale kto by podejrzewał, że to prawda? Jeszcze tak mało wie o krainie i watahach. Nawet o tej, na terenach której jest "gościem honorowym". Prawdopodobnie znała Watahę Śnieżnych Gór lepiej niż jakikolwiek samotnik, albo pretendent do zostania jej członkiem. Jednak jak widać nie wiedziała wszystkiego.