RELIGIA
Czyli zbiór wszystkich wierzeń panujących w krainie. Pomimo, że wilkom zamieszkującym tę krainę czasem od szczenięctwa wpajano wiarę w pewne bóstwa, jest ona całkiem dobrowolna. To życie kształtuje i weryfikuje naszą wiarę i sprawia, że nasze postacie są bardzo religijne, albo stają się niewierzące. S a też przecież wilki, które przybyły spoza krainy i mają własne wierzenia, wyniesione jeszcze z rodzimej watahy. Dlatego można powiedzieć, że w krainie panuje mnogość wierzeń, ale też z pewnością jest sporo wilków - ateistów.
To, w co ktoś wierzy uzależnione jest od ziemi, na której mieszka. W ten sposób każda wataha ma swoje bóstwa, a czasem nawet samotnicy zaczynają własny kult, bazując na przekazywanych z pyska do pyska pradawnych legend. W krainie panuje
politeizm - ze względu na to, że watahy mają swoje bóstwa, ale nie tylko oni. Kiedyś jednak, dawno temu, w krainie niepodzielnie władały
dwa bóstwa
Pani Niebios i Pan Ziemskiego Ogrodu
Wiara w Nimvaiallę i Jordhava związana jest z historią krainy i wierzeniami związanymi z początkiem powstania wszystkiego. To Nimvaialla i Jordhav są odpowiedzialni za stworzenie świata - przynajmniej według religii wilków z tej krainy. Nimvaialla byłą odpowiedzialna za stworzenie nieboskłonu i ciał niebieskich: słońca, księżyca i gwiazd. Jordhav natomiast stworzył i uformował ziemię: łąki na których kwitły kwiaty, lasy, góry, jeziora i rzeki. Byli pierwszymi wilkami i uważa się, że wszystkie wilki żyjące na świecie są dziećmi Nimvaialli i Jordhava. Po stworzeniu świata bóstwa zajęły się zawiadywaniem swoimi dziedzinami. Dla Nimvaialli sprawy ziemskie wydawały się błahe, pozostawiała je Jordhavowi. Sama zawiadywała pogodą, dzięki niej wschodził i zachodził Księżyc i Słońce, a gwiazdy rozświetlały niebo. Dzięki niej wiosna zmieniała się w lato, po którym następowała jesień, a następnie zima. Schodziła na ziemię tylko raz na jakiś czas, aby spotkać się z Jordhavem. Wilkowi nie przeszkadzało bycie tym teoretycznie mniej ważnym. Zajmował się równowagą naturalną i rozwiązywał spory między wilkami, a także innymi zwierzętami, które także były jego dziełem.
W tamtych czasach istniał tylko jeden język, wspólny dla wszystkich, nie było też watah, tylko jedna wielka wspólnota, bez względu na rasę. Były to szczęśliwe czasy, ale nie mogły trwać wiecznie. Przez wiele latki Nivaialla zawiadywała "wyższymi" sprawami, a Jordhav ziemskimi. Jednak na świecie pojawił się też chaos i niezgoda. Sprawiły, że wspólnota się rozpadła, świat podzielił na konkretne tereny, a każdy był samodzielny, powstały watahy i samotnicy, a także odrębne języki.To przyczyniło się do powstania nowych bożków, w których pokładano większą wiarę niż w starych bogów. Widząc to Nimvaialla zstąpiła z nieba. Również Jordhav postanowił zostawić rzeczy ich biegowi. Przybrali formę zwykłych wilków i ruszyli w świat. Legenda głosi, że wciąż znajdują się w krainie, ale nie można ich odróżnić od zwykłych wilków.
Pomimo upływu lat, Nimvaialla i Jordhav wciąż mają miejsca w krainie poświęcone tylko im:
Azyl Jordhava i Jezioro Nimvaialli.
W miarę powstawania nowych bogów wszystkie 4 watahy porozumiały się - to porozumienie nazywa się
paktem równości bogów. Następnie "wzniesiono"
Stoę - galerię bogów, w której każdy bóg uznawany przez watahe, albo nawet najmniejszą społeczność krainy ma swoje miejsce i jest równy inną. Zw wyjątkiem Nimvaialli i Jordhava. Watahy i samotnicy zadecydowali, że aby upamiętnić dawnych bogów przyznają im nadrzędną rolę nad innymi, nowszymi bóstwami.
Indeks 